جمله هوشنگ ابتهاج درباره خون :

مرغ شب خوان که با دلم می‌خواند رفت و این آشیانه خالی ماند...

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست...

من نمی‌دانستم معنی هرگز را، تو چرا بازنگشتی دیگر...

آری، همه باخت بود سر تا سر عمر دستی که به گیسوی تو بردم، بردم...

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم که راه دورتر از عمر آرزومند است...

اما در این زمانه که درمانده هر کسی از بهر نان شب، دیگر برای عشق و حکایت مجال...