جملات غسان کنفانی

گرفتاری من و تو این است، به شکلی دوستت دارم که بزگ تر از آن است که پنهانش کنم و عمیق تر از آن است که دفنش کنی...

موهایت باران من، کف دستانت بالین من، بازویت پل من، چشمانت دریای من، انتظارت عمر من، حضورت تولد من و نبودنت از دست رفتنم بود...

باید در خودت، یک گوشه ای از وجودت، آدمی ساخته باشی که در روز های سخت نیازی به پناه بردن به هیچ کجا و هیچ کس نداشته باشی...

به کسی که برایت نمی‌نویسد
مزاحم روزهایت نمی‌شود
درباره‌ات نمی‌خواند
مهم ترین تاریخ های تو را حفظ نمی‌کند
و زندگی‌ات را پر از کارهای شگفت انگیز ...

وجودم به سمت تو خیز برمی‌دارد اما ظاهرم ساکت است...

همه چیز را رها کن، به جز دلی که برای خوشحال کردنت دست به هر کاری می‌زند...

در همه چیز زیبا باش در دوستی‌ات، عشقت، اخلاقت، رفتارت، حتی در دوری زیبا باش...

من تو را به اندازه‌ی ناکامی ام در داشتنت می‌خواهم...

چه بسا مرگ تنها با توقف نبض حاصل نشود، زیرا انتظار مرگ است ، دلزدگی مرگ است ، ناامیدی مرگ است و تاریکی آینده نامعلوم هم در حکم مرگ است!

وطن ، لازم نیست حتما سرزمین بزرگی باشد
گاهی مساحت کوچکی است در حد فاصل دو شانه...