یاسوناری کاواباتا / کد 7570
این قابل توجه است که چگونه سال به سال پیش میرویم و همان کارهای قدیمی را انجام میدهیم
خسته و بی حوصله میشویم و میپرسیم ، کی به دنبال ما میآیند؟
کاواباتا برندهٔ جایزه ادبیات نوبل در سال 19 میلادی است.
او در کودکی (تا ۹ سالگی) خویشاوندان خود از جمله مادر، پدر مادربزرگ و تنها خواهرش را از دست داد؛ که دلیل حس انزوا و درون مایه مرگ در اکثر آثارش را همین یتیمی زودهنگام دانستهاند.
او در سال ۱۹۲۴ از دانشگاه امپراتوری توکیو در رشته ادبیات فارغالتحصیل شد. اولین اثر موفق او (رقاصه ایزو) را در سال ۱۹۲۵ به چاپ رسید.
در سال ۱۹۴۵ یکی از بهترین آثارش (آوای کوهستان) را نوشت و در سال ۱۹۶۸ موفق به دریافت جایزه نوبل شد. دربارهٔ خودکشی یوکیو میشیما دوست نزدیک خود گفت: «هرچه هم انسان از جهان بیگانه باشد خودکشی راه حل نیست. هر چه آدمی که خودکشی کرده در خور ستایش باشد باز هم بسیار دور تر از قدیسان جای دارد.»
در سال ۱۹۶۸وی که سالها از ضعف جسمانی شدید رنج میبرد در ۱۶ آوریل ۱۹۷۲ در شهر زوچی به وسیله گاز خودکشی کرد.
این قابل توجه است که چگونه سال به سال پیش میرویم و همان کارهای قدیمی را انجام میدهیم
خسته و بی حوصله میشویم و میپرسیم ، کی به دنبال ما میآیند؟
دیوانه ها سن ندارند ، اگر من و تو دیوانه بودیم شاید خیلی جوان تر میشدیم.
فقط زنان قادر به عشق واقعی هستند.
کسی که اشتباهات خود را به گردن دیگران میاندازد ، نمیتواند حتی در ردیف پست فطرتها باشد.
فرسوده مانده در صف دلگیر روزها، گویی برای مردن نوبت گرفتهایم…