جمله درباره رنج

چگونه از این همه رنج نمردم، عجیب است!

پاره پارگی روح، بخیه ناپذیر است، مطلقا!

زخمی اگر بر قلب بنشیند، تو نه می‌توانی زخم را از قلبت وا بکنی و نه می‌توانی قلبت را دور بیندازی، زخم تکه‌ای از قلب توست، زخم اگر نباشد قلبت هم نیست!

ما هر کسی را طوری می‌کشیم!
بعضی‌ها را با گلوله، بعضی‌ها را با حرف، بعضی‌ها را با کار‌هایی که کرده‌ایم و بعضی را با کارهایی که تا امروز برای آن‌ها ...

تو اکنون خاص‌ترین و بزرگ‌ترین شوق من برای جنگیدن علیه این زندگی نامساعد، این زندگی ناراضی کننده و نامراد هستی.

من آبروی عاشقان جهانم هشدار، تا به خاک نریزی من پاسدار حرمت دردم!

احمقانه‌ است که بخواهی همیشه رنج بکشی، به سفر برو، استراحت کن، تسلیم بدترین فضائل است، هر چند من برای تحمل تمام حماقت هایی که می‌بینم به آن نیاز دارم!

آه، رنج کشیدن با دوست، شادی‌ست...

تسلیم، هیچ نمی‌دانم که این کلمه چه معنا دارد، نه دندان بر هم می‌فشارم و درد که مرا رنج دهد خوار می‌شمرم...

از بعضی‌ ها نباید رنجید، درست همینطور است، بعضی ها ارزش اعتنا ندارند...

حالم سر جا نیست، سراپا انتظارم و کوچک ترین چیزی رنجیده‌ام می‌کند...

این رنج کشیدن از رنج دادن است، ناتوانی در خوشبخت نگه داشتن کسی که از همه‌ی دنیا بیشتر دوستش داریم...

در زندگی‌مان از یک جایی به بعد به همه چیز و همه کس بی اعتنا می‌شویم، دیگر نه از کسی می‌رنجیم و نه به عشق کسی دل می‌بندیم...

که اصلا دعوا سر چیست و چه کسی دارد چه کسی را می‌کشد و چرا می‌کشد و هیچکس نمی‌داند این همه رنج و این همه آوارگی برای چیست؟

زن ها خلق شدند که زجر بکشند، تعجبی ندارد که آن ها ابراز عشق همیشگی می‌خواهند.

کسی که ریشه رنجش را نشناسد محکوم به تکرار آن است...