جمله هوشنگ ابتهاج درباره احساسات :

زیر پای مرد چکمه پوش، چوبه‌های دار می‌روید، می‌شکوفد خون...

تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش دیدم که در آن آینه هم جز تو کسی نیست...

من نمی‌دانستم معنی هرگز را، تو چرا بازنگشتی دیگر...

آری، همه باخت بود سر تا سر عمر دستی که به گیسوی تو بردم، بردم...

به آرزو نرسیدیم و دیر دانستیم که راه دورتر از عمر آرزومند است...

اما در این زمانه که درمانده هر کسی از بهر نان شب، دیگر برای عشق و حکایت مجال...