جمله عباس معروفی درباره احساسات :

تقصیر کسی نیست، روزگار نکبتی شده، آنقدر که آدم دلش می‌خواهد مدام به خاطره‌هایش چنگ بیندازد و آن جاها دنبال چیزی بگردد، یاد بچگی ها و سایه‌ی بعد از ظهر و توت‌های کال روی آجر فرش و صدای نامفهوم دوره گردها، انگار خواب بوده و حسرتش حالا به بزرگی یک حشره‌ی چسبنده روی سینه آدم می‌ماند…